Στο χα πει πολλές φορές πως η συνισταμένη των δυνάμεων είμαστε εμείς
Σου χα πει να μη γυρνάς άσκοπα στον ίδιο κύκλο
Κεντρομόλος είναι η ψυχή
και πάντα εκεί θα καταλήγεις
Ο έρωτας φυγόκεντρος
Σου χα πει να μη σχηματίζεις ποτέ εξισώσεις με αγνώστους χ
Δε με άκουγες και έψαχνες άχρηστες μεταβλητές
Σου χα πει ότι ποτέ δε μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές,γιατί απλά δε θα είναι το ίδιο
Σου χα πει να ακούς τους ψιθύρους,
αλλά εσύ τρόμαζες
και έσπρωχνες τα κεφάλια των ακαθόριστων μορφών με βία,
για να μπουν πάλι πίσω,
μέσα στον καθρέφτη
Ήθελες βαλσαμωμένα νεκρικά σκηνώματα να εξουσιάζεις
Εμένα μου χαν μάθει πως δύο παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται ποτέ
Μου χαν μάθει πως το βάρος των δακρύων
μεταβάλλεται από τόπο σε τόπο,
αλλά η μάζα παραμένει πάντοτε η ίδια
Μου χαν μιλήσει για διαστημικά ταξίδια,
για αγγέλους και θεϊκά στολίδια,
για άνδρες δυνατούς και γενναίους,
για γέροντες σοφούς συντετριμμένος,
για την τραγική ειρωνεία
και για του κόσμου τη λαγνεία
Εγώ όμως μιλώ με κραυγές
Θυμάσαι το κορίτσι στον πίνακα του Μούνχ;
Κάθομαι και γω τώρα πια μαζί της κάπου εκεί στη γέφυρα
Όχι πάνω όμως
Έχω αφήσει τα μαλλιά μου μακριά
και κρέμομαι,γατζώνοντας τα στα χέρια της καινούργιας μου φίλης
Τα κατάρτια όμως των υπερσύγχρονων σκαφών
μου γρατζουνάν το πρόσωπο κάποιες φορές,
όταν περνάνε κάτω από τη γέφυρα με φόρα
Οι ναύτες που με βλέπουν τρομάζουν
και ανάβουν συνήθως πυρσούς
για να κάψουν τα χέρια του κοριτσιού που με κρατάει
Για να πέσω

Μου χουν πει οι περαστικοί πως κάθε φορά που πέφτω
μοιάζω με κέρινη κούκλα του θανάτου..