Είναι περασμένα μεσάνυχτα
Κοιτάς τους δείκτες του ρολογιού βυθισμένος σε μια βελούδινη,μωβ πολυθρόνα
Χτυπάς αμήχανα και με ρυθμικό τέμπο τα δάχτυλά σου στον βραχίονά της
(έτσι συνήθιζες από παιδί,κάθε φορά που σε ανάγκαζαν να κάνεις κάτι)
Είναι μία από τις χιλιάδες φορές που εύχεσαι να είχες φτερά
(μισείς κατά βάθος αυτή την άνετη,μωβ,βελούδινη πολυθρόνα)
Κλείνεις τα μάτια
(μοιάζεις πάλι με ζωντανό νεκρό)
Αποκοιμιέσαι
Στον ύπνο σου βλέπεις εδώ και καιρό το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο
Εσένα,
πυρακτωμένο,
να ακουμπάς ένα μεγάλο τζάμι
Ξαφνικά αντικρίζεις μαύρες παλάμες να το γεμίζουν και να σκεπάζουν τη μορφή σου
Aυτές που δεν έχουν δάχτυλα,αφήνουν ένα βαθύτερο αποτύπωμα πάνω σου
Τρομάζεις
Ακούς από πίσω σου μια φωνή:
''Γύρνα σε μένα,
φωτεινή ανυπαρξία της ύπαρξης''
Στρέφεις το κεφάλι σου να δεις
από ποιο απόκοσμο πλάσμα
βγήκε αυτό το κάλεσμα
Δε βλέπεις κανέναν
Ανοίγεις τα μάτια
(το βλέμμα πάλι επίμονα κολλημένο στους δείκτες του παλιού ρολογιού..)