Ανιδιοτέλεια λέγεται η πατρίδα του έρωτα..
Θες τα πάντα και όμως δε ζητάς τίποτα
Θέτεις στην άκρη το ''δουναι και λαβείν''
ενός ανταλλακτικού εμπορίου μυάσματος
Βλέπεις τα χέρια σου άδεια
Ρυάκια ξεχύνονται οι χάρτινες καρδιές σου
Αλλά ποτέ δεν απαιτείς να τα γεμίσεις
Προσεύχεσαι στο θεό της ανυπαρξίας,
να προσκρούσει το αστέρι σου στο δικό του,
καθώς οι τροχιές τους θα πλησιάζουν
Παρακαλάς να γίνει η μεγάλη συμπατική έκρηξη
που γκρεμίζει τις μορφές
Μετά μαζεύεις τα αιχμηρά γυαλάκια
και φτιάχνεις στοργικά το πρόσωπό του.
Τα χέρια σου ματώνουν
Αλλά δε σε νοιάζει
Φοβάσαι μόνο μη χαράξουν την αγαπημένη όψη και την εγκλωβίσουν
Ζητάς να προσφέρεις απόλυτη ελευθερία
για κάτι που θα το θελες δικό σου κεκτημένο
Αλλά τα χέρια σου συνεχίζουν να στάζουν αίμα
Σημασία δε δίνεις
Θέλεις να αποτελειώσεις τη μορφή του
για να συνεχίσει να ζει,
έστω και χωρίς εσένα
Αδιαφορώντας ίσως για σένα

Κάπως έτσι είναι λοιπόν για μένα ο ορισμός του ανιδιοτελούς έρωτα
και μικρός θεός,όποιος τον έχει νιώσει
Είχε το κουράγιο να βουρκώσει
και να κάνει το δάκρυ καραβάκι του πόθου
χωρίς προορισμό

Εγώ,στα πρώτα βήματα όμως ακόμα
δεν έχω καταφέρει να αγγίξω αυτή την τελειότητα του εξαγνισμένου πάθους
Ανθρωπάκια,ανδρείκελα ακόμα οι σκέψεις μου..
και με εγκλωβίζουν
Φτιάχνουν περίεργους τόπους
μακρινούς,
σαλεμένους,
απροσδιόριστους

Η αγάπη χωρίς αντάλλαγμα είναι ένα φλεγόμενο πυροτέχνημα χωρίς αποδέκτη
Φωτίζει μόνο το δικό σου όνειρο
Και αν τύχει και τα μάτια του άλλου να αντέξουν τη λάμψη
χαίρεται και αυτός μαζί,
παίζοντας κυρίαρχο ρόλο στο τυχαίο παιχνίδι της μοίρας..