Απομεινάρια καημένης μοίρας

Πόσο ρηχός μπορεί να είσαι;
Πόσο ουρανό μπορούν να σηκώσουν τα χέρια σου;
Ρίξε στην πυρά την κάθε στάχτη
Απομεινάρι καημένης μοίρας να γενεί.

Για ποια μοίρα όμως μιλάς;
Ποιός ορίζει τους διάττοντες αστέρες;
Αρκείσαι να μετράς αστέρια;
Αρκείσαι να σου ξεριζώνουν την ψυχή και να την εναποθέτουν σε γυάλινα δοχεία;
Αρκείσαι να είσαι ο υπήκοος των σαπισμένων μυαλών που σου παρουσιάζονται ως σωτήρες;

Καμμένα μυαλά
Άδειες ψυχές
Κενά μάτια δίχως λογική
Και συ αισθάνεσαι λίγος μπροστά σε αυτή την ανυπαρξία

''Απίστευτα όνειρα σε απύθμενους βυθούς.
Μεθυσμένα φεγγάρια σε αλλόκοτους καιρούς.
Άγονη θλίψη
Καθαγιασμένη σήψη'' : ψιθυρίζεις