Θάνατος ( , ) παππούλη..
Η ζωή να υπάρχει μόνο ως αντίλαλος,
μόνο σα βασανιστικός απόηχος ενός μισοπνιγμένου σε πηγάδι.

Όσο μεγάλωνα,
η κλωστούλα αρπαζόταν από άλλους
και η παιδική παντοδυναμία μου δεχόταν καίρια πλήγματα.
Πολύ σύντομα, έγινε δίχρωμη
-κόκκινη-άσπρη-
και τυλιγόταν σε βραχιόλι γύρω από το χέρι μου.
''Για να πιάσεις τον Μάρτη'',
μου έλεγαν..
Τί χαζό!
Πώς να πιάσεις τον Μάρτη με μια κλωστούλα;
Και μάλιστα δίχρωμη!
Ύστερα,
στο σχολείο παππούλη,
έγινε κάπως πιο σφιχτή και
κάπως πιο ρευματοφόρα ατσαλένια.
Η μόδα είχε αλλάξει.
Φοριόταν στο λαιμό πια
και τώρα ούτε λόγος για να πιάσεις τον Μάρτη!
Επειδή ήμουν κακό παιδί και δε μου άρεσε η δίχρωμη κλωστή ! ;
Από την εφηβεία και μετά,
ακολούθησα τη δική μου μόδα,
που δεν ήταν καθόλου δικής μου επινόησης..
Πέτσινο βραχιόλι στο χέρι ρε παππού τώρα η κλωστούλα!
Και μαύρα νύχια!
Μαλλιά πεισματικά κόκκινα!
Και να ξαπλώνω ανάσκελα την κλωστούλα
και να την παίζω στην κρεμάλα!