Δεν αργεί να ξημερώσει..

Ξέρεις,
έχω καιρό να πω στον εαυτό μου καλημέρα
Να του χαμογελάσω και να σκεφτώ : ''Εδώ είμαστε''
Ξέρεις,
έχω καιρό να δω επανάσταση ή επαναστάτη
να μη τυπώνεται σε μπλουζάκι
Ξέρεις,
τα βράδια,
αφού σου δώσω το φιλί της καληνύχτας και συ νομίζεις ότι κοιμάμαι
-ακόμη με το παιδικό μου νυχτικό,
βάζω τα πιο προκλητικά μου ρούχα,
χωρίζω με ένα μολύβι ματιών το πρόσωπό μου σε δύο μέρη
και βάφω την κάθε μεριά με άλλο συναίσθημα
για να προλάβω να τα νιώσω όλα,
προτού με παγιδέψεις πάλι την επόμενη μέρα με την καλημέρα σου!
Και βγαίνω έξω!
Σε απατάω!
Με όποιον δε σου μοιάζει!
Έχω βαρεθεί εσένα και το σινάφι σου.
Αθετώ όλα τα πιστεύω και τους όρκους που έχω δώσει
με τη βάπτιση μου,
με το χαμόγελο που είχα όταν έπαιρνα τα μαθητικά αριστεία στο σχολείο,
με την αίσθηση ικανοποίησης μετά από την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο
Βάφω το πρόσωπό μου
σε όλες τις αποχρώσεις του μαύρου και του κόκκινου
και φτύνω συνέχεια.
Φτύνω!
Φτύνω για να μου φύγει αυτή η θρησκευτική λίγδα της κολυμπήθρας,
αυτό το χαμόγελο,
αυτή η ικανοποίηση..
Και βρίζω!
Ξέρεις,
μου χει γίνει συνήθεια!
Μου αρέσει όταν τους ακούω να λένε:
''Μα πώς μιλάς έτσι κορίτσι πράμα;''
Να το λένε αυτοί που χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις.
Όταν όμως τις εκφέρουν άλλα στόματα πλην των δικών τους προσβάλλονται
Θα είναι γιατί το θρησκευτικό τους άσυλο έχει επεκταθεί μόνο στα δικά τους στόματα
και κάθε λέξη για αυτούς αποκτά άλλο νόημα.
Πάντα μετά από πολλή εξομολόγηση και μετάνοια βέβαια.
Ξέρεις,
ότι δε χορεύω
Ντρέπομαι.
Ψάχνω ακόμα αυτόν που θα με τραβήξει από το χέρι και θα μου θυμίσει τα βήματα..
Έχω χάσει τον ρυθμό μου
και κάθε φορά που πάω να κάνω μια χορευτική φιγούρα,
νιώθω τα πόδια μου σπασμένα.
Ξέρεις,
ότι και η ποίηση που τόσο αγαπάω
έχει γίνει όργανο εξουσίας, ταξικής ανέλιξης και μέσο απόκτησης τιμητικών διακρίσεων
ή στην πιο light-αγγλικιστί- εκδοχή του πράγματος,
ταπετσαρία στα πιο σύγχρονα μετρό της χώρας
''Όλη η Ελλάδα διαβάζει Ελύτη''
Ναι, όλη η Ελλάδα διαβάζει Ελύτη, χορεύει με το εθνικό μπαλέτο της Ισπανίας, χτυπάει με φόβο διογκωμένο εισιτήριο για να γλιτώσει από τραμπούκους ελεγκτές,
αλλά διαβάζει Ελύτη..!
Και χορεύει μαζί με το εθνικό μπαλέτο της Ισπανίας..!
Μετά πάει σπίτι,
κουκουλώνεται με τα σεντόνια της,
φοράει τα παιδικά της νυχτικά
και τρέμει..
..γιατί η νύχτα είναι μικρή και δεν αργεί να ξημερώσει..