Προσπαθώντας να περιστραφώ γύρω από τις σκέψεις μου,
έκανα συνεχώς την ίδια πορεία επάνω στο τετραγωνισμένο δίκτυ
που ήταν από καιρό χαραγμένο στο πάτωμα.
Σύντομα κατάλαβα πως αυτή η παρτίδα ήταν δύσκολη!
Μετέφερα λοιπόν τη βασίλισσα μου σε ασφαλές μέρος,
προκειμένου να φυλάξω κάτι από την αλαζονεία της
Έδωσα στα άλογα φτερά!
Τα ελευθέρωσα έπειτα και τα άφησα να τρέξουν πλάι στα σύννεφα,
που ακολουθούν τη ροή του ουράνιου κρανίου.
Να τρέξουν πλάι στα σύννεφα και να παίξουν με τη καμπυλότητα της γης,
απαλλαγμένα από την τετράγωνη περιχαράκωση της.
Ύστερα,
έβαλα τους αξιωματικούς κατά μέτωπον στο τείχος που ορθώνεται στο χείλος του γήινου τετραγώνου,
τους όπλισα με πέτρες
και τους διέταξα να το γκρεμίσουν!
Έτσι έπαιξα τη σημερινή παρτίδα..
Πίστευα πως μπορώ να αγγίξω τα σύννεφα
και να ξαπλώσω στην ανάποδη,
πολύχρωμη αιώρα του ουρανού..
Στο ουράνιο τόξο του..
Όμως μικρός ο κόσμος μου
και δε χωράει τόσα όνειρα..