Μία σκιά θέλω να 'μαι,
μικρούλα, μαύρη και ευλύγιστη
Να χωράω να μπαίνω μέσα από χαραμάδες,
από το κατώφλι κλειδωμένης πόρτας να περνώ
Και ο αέρας που θα σέρνω πίσω μου
να μυρίζει κανέλα
και τα σπασμένα ανύπαρκτα πόδια μου
να στάζουν μαύρο αίμα
Να το εκτοξεύουν στους τοίχους των σπιτιών
και μετά,
με την ασημένια καρδιά μου,
να γράφω επάνω στη φθαρτή,
τσιμεντένια ύλη
και να μιλάω στους ενοίκους
-με τη συνοδεία ενός απόκοσμου βουητού,
σα τη συριστική και ανατριχιαστική κραυγή,
ενός πνιγμένου σε πηγάδι
(λέω ένοικος και όχι ιδιοκτήτης,
γιατί όλοι ένοικοι είμαστε!)
Μήπως τότε θα μπορέσουν να με καταλάβουν οι άνθρωποι;
Λέτε να ορθωθώ μπροστά τους τόσο αποτελεσματική και ρητή,
όπως ο θάνατος;
Δε ξέρω!
Πάντως..
''Η αγάπη, είναι ο φόβος που μας ενώνει'',
ανέφερε ο γίγαντας με τα χαμογελαστά μάτια και την περήφανη κοιλιά,
το μεσημέρι της Κυριακής,
στο συμπαθητικό καφέ ''Μετροπόλ'',
με το μπιζουτέ τζάμι
Εκεί όπου μπορείς να δεις τον κόσμο υπό γωνία..

Δε νομίζω να καταλάβατε και πολλά από αυτά που έγραψα
Γιατί δε ξέρετε σε τι ακριβώς αναφέρομαι
Ούτε πρόκειται και να σας πω!
Δε θέλω να ξέρετε τίποτα για 'μένα,
κι όμως,
μπορείτε εύκολα να μάθετε πολλά
Μ' αρέσει που δεν καταλάβατε και πολλά από αυτά που έγραψα
Μ' αρέσει!
Μ' αρέσει πολύ!
Ξέρετε γιατί;
Γιατί σας σιχαίνομαι!
Αλλά συγχρόνως,
σας φοβάμαι κιόλας,
οπότε δε μπορώ να κάνω τίποτε άλλο,
από το να σας αγαπώ..!!