Κάποιες φορές όταν γράφω
αισθάνομαι σαν αρχαίος πολεμιστής
με το χέρι μου οπλισμένο με δόρυ
Τριγυρνώ με μανία στα πεδία της μάχης
και καρφώνω με λύσσα όποιον αντίπαλο τύχει να βρω μπροστά μου
Μπήγω το δόρυ μου σε όλα τα μέλη του σώματός του
στα σπλάχνα
στην καρδιά
στα άκρα
στα μάτια
και ευχαριστιέμαι όταν τον ακούω να στριγγλίζει
Μετά τον παίρνω στα χέρια μου,ενώ ακόμα βογκάει
και καθαίρομαι από τις κραυγές του
Έχω νικήσει!
Λέω ότι το δόρυ μου είναι φτιαγμένο από βαρύ μέταλλο
και η ψυχή μου γενναία
τα χέρια μου,
μπορούν να διαλύσουν
ό,τι θεωρούν εχθρικό
Τότε είναι που γράφω λόγους που μοιάζουν με τους πάλαι πανηγυρικούς ρητορικούς!

Είναι άλλες φορές όμως,
που νιώθω σαν επαίτης
με την παλάμη απλωμένη στην κόσμο
ή όπως μια σκελετωμένη μικρή ζέβρα,
που μόλις έχει θηρευτεί από ένα άσπρο δυνατό λιοντάρι
Της τρώει τις σάρκες
και μετά αφήνει τα κόκκαλά της
να τα βασανίζει τη μέρα ο ήλιος
και να ορίζει πάνω τους τη μοναξιά

Γιατί ναι!
Ο ποιητής πρέπει να είναι επαίτης
πρέπει να εκλιπαρεί την καλή του Μούσα
να έρθει στο χωνευτήρι της σκέψης του
Ναι!
Ο ποιητής πρέπει να είναι θήραμα
να αφήνει να του ξεσκίζουν τις σάρκες
και χιλιοπληγωμένος
να εξυμνεί τη μοναξιά που εγγράφεται πάνω στη ραχοκοκκαλιά του
Τότε συνήθως είναι που γράφω ερωτικά ποιήματα!

Είναι πάλι φορές,
που δεν μπορώ να γράψω τίποτα
Όμως μέσα μου υπάρχουν ακόμα
και ο πολεμιστής
και η ζέβρα
και ο επαίτης
Το ξέρω!
Είναι απλά μια περίοδος που όλοι ανασυντάσσουν τα σχέδιά τους
Ο πολεμιστής σκέφτεται,μήπως θα έπρεπε να είναι λιγότερο εχθρικός
και να τραγουδά που και που για τον έρωτα
Η ζέβρα,
γίνεται πιο επιθετική και δαγκώνει πολλές φορές το λιοντάρι
πριν πεθάνει
Αλλά ο επαίτης φέρεται περίεργα
Τόσα χρόνια στο δρόμο με ανοιχτή την παλάμη του προς τον ήλιο
έχει δει πολλούς ανθρώπους
Έχει παρατηρήσει τα πρόσωπά τους
Κάποιους τους έχει δει μία και δύο φορές
Έχει πάψει πια να θεωρεί τον εαυτό του ζητιάνο
και προσπαθεί να βοηθήσει τους ανθρώπους
που τον βοηθούσαν ''ζητιανεύοντας''..!



(Η ελπίδα δε σβήνει τόσο εύκολα..χαίρε μικρή πληγωμένη πεταλούδα..!)