Έχω δώσει μια μαγική διάσταση στη διαδρομή
από το σπίτι μου προς το σταθμό του ΗΣΑΠ της γειτονιάς μου
Δυσανασχετούσα πάντα να κάνω κάθε πρωί
τον ίδιο δρόμο
Όμως την προηγούμενη βδομάδα αναθεώρησα
Προχωρούσα βιαστικά
Είχα να διανύσω ακόμη λίγα μέτρα
και θα έφτανα στο τρένο
Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι στην πλάτη μου
Βλέπω έναν αδύνατο τύπο,λίγο χλωμό,γύρω στα 35
''Κοριτσάκι μου'', μου λέει
τον κοιτάζω με απορία και κάπως τρομαγμένα
(γιατί αυτό το βλέμμα μας έχουν επιβάλλει να φοράμε
η κοινωνία και τα γαμημένα ΜΜΕ)
''Είσαι όμορφη. Μου θυμίζεις τη Λένα μου.
Έτσι την έλεγα και αυτή
-κοριτσάκι μου
Αν τη δεις τώρα είναι σα μικρό παιδί
κι ας έχει μεγαλώσει
Όλοι οι γνωστοί μας το λένε
Μάλλον θα είναι η σύσταση του δέρματός της
Μόνο που εσύ έχεις και piercing..
..αλλά ξέρεις,πριν από κάμποσα χρόνια,
αν φορούσες σκουλαρίκια σε θεωρούσαν κάπως άτακτη''
Το βλέμμα μου άλλαξε αμέσως
και άρχισα να παρακολουθώ τα λεγόμενά του
με μεγάλη περιέργεια
Συνέχισε το λόγο του,κάνοντας αναφορές στη δεκαετία του '80,
που θεωρούσε μια ανέμελη περίοδο της ζωής του
και τον έκλεισε τραυλίζοντας με κάτι λόγια
ασυνάρτητα που δεν έβγαζαν νόημα
Με πήγε μέχρι το σταθμό
Του λέω ''Εδώ θα σταματήσω εγώ''
Απαντάει : ''Θα έρθεις μαζί μου να πάρουμε λίγες ντομάτες από εδώ πιο κάτω;''
-''Όχι.Βιάζομαι..''
(είχα μάθημα στη σχολή)
-''Δεν πειράζει.Σ'αγαπάω πολύ!Να το θυμάσαι. Σε αγαπάω''
-''Γεια σου''
Δεν είπα τίποτε άλλο
Απλά γύρισα το κεφάλι μου μπροστά
Έπαψα να τον κοιτάζω..
Ήταν ένα πρεζόνι!
(αυτός δεν είναι ο πιο απαξιωτικός όρος που χρησιμοποιούμε όλοι μας,
για ανθρώπους σαν αυτόν;
Δεν είναι άνθρωπος. Απλά ένα πρεζόνι!
Ή κάνω λάθος;)
Ξέρω ότι για αυτό το κείμενο μπορεί να επικριθώ,
Από οικείο μου πρόσωπο κιόλας
-που κατέχει καλά την ποιητική ιδιότητα,
ότι ασχολούμαι με θέματα επικίνδυνα..
και ίσως αντιποιητικά..
Όμως αυτό θεωρώ ότι είναι το ωραιότερο ''ποίημα',
που έχω γράψει ποτέ μου
Γιατί ποιος μπορεί να γράψει ένα ποίημα πιο όμορφο
από αυτό το ''σ' αγαπάω'',
που άκουσα από τον τυπάκο;
έναν τυπάκο αδύνατο,λίγο χλωμό,γύρω στα 35.Πρεζόνι..
Δε ρώτησα το όνομά του
Καλύτερα!
Γιατί για μένα συμβολίζει δύο πράγματα:
Πρώτον,είναι απείκασμα της σάπιας κοινωνίας μας,
που κάνει τους ανθρώπους σαρδελοκούτια
και δεύτερον,ζωντανή απόδειξη ότι αξίζει να προσπαθείς!
Και 'γω σ' αγαπάω φίλε μου
Και μπορεί να είναι και η μοναδική φορά που το λέω τόσο ειλικρινά..!