by: El niño de las pinturas

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Παράπονο..

Σε εγωιστικές οπτασίες ζεις
Εγώ ξεχύνομαι από τα παρανοϊκά κομμάτια του κοινού μας κορμιού
αιώνια καταστροφική,
αιώνια επιβλαβής για τον εαυτό μου

Δοκιμάζω τα μαχαίρια μου ένα ένα
για να βρω ποιο μπορεί να κόψει καλύτερα
τη σκληρή σου πέτσα
μήπως τελικά μπορέσω και βρω μέσα σου
το αντίδοτο,
για αυτή τη γλυκόπικρη γεύση που έχω στα χείλη

Ένα δάκρυ κυλά ήσυχα στο πρόσωπό μου
(δίνει στο ανοιχτόχρωμο μαξιλάρι μου,έναν πιο έντονο τόνο)
Κι όμως!
Δεν είσαι εδώ!
Τα μάτια σου πλανώνται αλλού..
Και η θύμηση μου μπορεί να χει γίνει πια αερικό

Σταματήστε δάκρυα να κυλάτε
(δε μου αρέσει το έντονο χρώμα στo μαξιλάρι μου)
Μυαλό,σταμάτα να σκέφτεσαι
Χέρια,σταματήστε να προσπαθείτε να αγκαλιάσετε φαντάσματα
Μάτια,σταματήστε να πλημμυρίζετε
Δεν είσαι εδώ!

-''Κοίταξε ψηλά στον ουρανό.Εκεί.Βλέπεις αυτό το μικρό αστεράκι;''
-''Δε θέλω να σηκώσω τα μάτια μου. Έχω άλλα να κάνω''
-''Πιάσε με το χέρι σου την άμμο. Έχεις νιώσει ποτέ πόσο αδύναμο σε κάνει να νιώθεις,
η αίσθηση ότι αυτή κυλάει τόσο γρήγορα,μέσα από τα δάχτυλά σου;''
-''Σε παρακαλώ. Μη χαλάς αυτή την ωραία στιγμή''

Δεν είσαι εδώ!
Είσαι πιο μακριά από ποτέ!
Μου λείπεις..πιο πολύ από ποτέ!

(Ο καθένας βιώνει με το δικό του τρόπο τον έρωτα. Δε κάνουν συνήθως πολλοί το κόπο,να δουν τον κόσμο και μέσα από τα μάτια του άλλου. Μένουν οχυρωμένοι πίσω από τα δικά τους. Και πάλι,αυτό το μικρό κείμενο,μπορεί να μην επιτελέσει το στόχο του. Γιατί για να διαβαστεί,χρειάζεται πρώτα να προηγηθεί μια προτροπή,που θα φέρει το υποκείμενο του στόχου μου σε επαφή με αυτό!Όμως προτιμώ τον ελεύθερο και μοναχικά πεζοπόρο ερωτευμένο,που κανονίζει μόνος του τις κινήσεις του πάνω στη σκακιέρα.
Αυτή τη φορά,επέλεξα να μιλήσω με ποιήματα και όχι με μεμονωμένες λέξεις..)


(Αφιερωμένο σε όλους...
...και σε κανέναν..)

1 σχόλιο: