Μοναχικά βήματα,απέραντα αινοίγματα..

Χαμένα μέσα σε μια νυχτιά,βουλιαγμένα μέσα σε μια ανολοκλήρωτη πρόταση.Τί να σημαίνει άραγε το πέρασμά μας για τους άλλους;Οι άνθρωποι από πάντα έψαχναν να βρουν τη ξωθιά τους. Όταν όμως η μικρή νεραιδούλα δεν έπαιζε σωστά το παιχνίδι της,υπήρχαν απώλειες. Άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες. Ενίοτε βασανιστικές για αυτόν που ματαιώθηκε και επιμένει να κρατάει τη μνήμη ζωντανή.

Κάποιος είπε πως τα λερωμένα χέρια δεν είναι απαραίτητα και βρώμικα

και πως δεν έχουν καμιά αξία αν δε μπορείς να αγκαλιάσεις.

Άραγε είναι τα χέρια μας καθαρά;Αξίζει να τα έχουμε,όταν δε μπορούμε να αγκαλιάσουμε τον άλλο ούτε με λέξεις;

Χαμένα βλέμματα,μετέωρα βήματα,άλυτα τα ανοίγματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Άραγε οι άνθρωποι είναι τόσο επιφανειολάτρες και ράθυμοι ή πρέπει εσύ να έχεις την οξύνοια να ανιχνεύσεις το ψυχικό τους μέταλλο,παίζοντας το ρόλο της Λυδίας λίθου;

Κάποτε με είχαν απογοητεύσει.Και τώρα ακόμη αυτή η πικρή γεύση επανέρχεται συχνά. Και αυτή η ανίχνευση είναι απαραίτητη ή αφήνει μόνο σημάδια και ερωτηματικά,που δε μπορείς ούτε καν να εγείρεις την αξίωση να απαντηθούν;

Ανούσια λόγια. Δεν πιάνουν τόπο. Μόνο σελίδες μετρούν

..και κλαίνε μπλε μολύβι!