Θέλω να 'μαι μια ύπαρξη που καταφέρνει να ζει την ανυπαρξία της.
Τα βράδια να μου έρχονται ποιήματα στο μυαλό
κι εγώ
να κλείνω τα μάτια και να αποκοιμιέμαι,
χωρίς ποτέ να τα γράψω.
Να έχω πάντα τα παντζούρια μου κλειστά.
Να ξεχάσω πότε διαδέχεται το φως της μέρας το σκοτάδι
και το σκοτάδι το φως της μέρας.
Να κοιμάμαι μόνο όταν η νύχτα ντυθεί το πιο σκοτεινό της ρούχο.
Στο πυκνό σκοτάδι η απόσταση φαίνεται μικρότερη..
Να κοιμάμαι και να ξυπνάω πάντα στην ίδια θέση
από το τρίξιμο της πόρτας του δωματίου μου.
Θα είναι η δική μου Wallis
και θα κρατάει στο άψυχο χεράκι της μια Americana Exotica..
Η Μυρσίνη είναι πάλι πίσω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες κόρη!