ΙΕΡΟΣΥΛΗ

Υπάρχουνε μέρες, όπως η χθεσινή,
που είναι αλαζονικές.
Ρητό τους: ''Ο θάνατος σας- η ζωή μου''
Υπάρχουν μέρες που δεν τελειώνουν μέσα σε μια..''φυσιολογική''
εικοσι-τετράωρη περιχαράκωση
και αναγκάζουν τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας να αυτοκτονούν.
Είναι μέρες, όπως η χθεσινή,
που είναι μεταμφιεσμένες σε ημέρες
και πετάνε τη μάσκα τους αργά το βράδυ.
Όταν οι περισσότεροι κοιμούνται.
(Και συ κοιμόσουν)
Είναι μέρες που θυμόνται να απολογηθούν για όσα δεν έκαναν,
αργά το βράδυ
-όπως οι γέροι στη δύση της ζωής τους,
πάνω σε ένα νεκρικό κρεβάτι.
Όχι!
Δε γράφω ποίηση.
Γιατί και αυτή έχει σύνορα.
Όσο και αν το αρνούμαστε.
Όσο και αν δε θέλουμε να τα βλέπουμε.
Κι αν δε γράφω,
είναι όχι γιατί διεκδικώ της ταυτότητα ενός
ΠΑΝ ελεύθερου όντος.
Είναι γιατί όλη μου η ουσία ξοδεύεται στο να ζω τη λέξη ''ποίηση''
και αυτό που απομένει ύστερα να περιγραφεί με λόγια,
είναι κάπως..ταπεινό.
Με την κάθε καλημέρα μου,
βγαίνει η ψυχή όλη από το σώμα
και σωριάζομαι χάμω..
και χτυπιέμαι..

Εγώ επιληπτική.
Και ιερά νόσος μου η ποίηση.

Όχι!
Μη τυχόν και προσπαθήσετε να κατατάξετε ποτέ αυτό το γραφτό
σε αυτοαναφορικό για την ποίηση.
(όρος που μας μάθαιναν στο σχολείο)
Ορκίζομαι πως αν τολμήσει να μου ξεφύγει ποτέ κάποιο ποίημα,
να το σφάξω!
Ή να πεθάνω εγώ δίπλα του,
όταν θα κοιμάμαι μαζί του στο ίδιο κρεβάτι
και θα το έχω φτάσει το ποίημα μου σε ηλικία τριών ετών.
Όπως ο Πόε..
Ξύπνησε ένα πρωί πλάι σε μια νεκρή.
Τη μάνα του..
Αυτό ήταν το ξεκίνημά του.
Αυτό θα προσφέρω και γω στο παιδί μου
-το ποίημα.
Είτε εγώ θα πεθάνω,
είτε αυτό.
Μα και χωρίς εμένα θα είναι το κακόμοιρο απόβλητο.
Θα πίνει,
θα γράφει ιστορίες τρόμου,
θα έχει σαλεμένη και πελιδνή μορφή
και ακατάστατα μαλλιά.
Θα το βλέπετε να περπατάει μόνο στο δρόμο
και θα το εξοντώνετε αργά αργά.
Μα φανταστείτε ένα ποίημα να περπατάει μόνο του στο δρόμο..
Με ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι
-για μοναδικό φίλο
και αντί για λέιζερ που κρατούν τα μικρά παιδιά,
να φωτίζει το δρόμο του
ο κόκκινος στόχος του όπλου σας,
που θα είναι πάντα στραμμένος στην πλάτη του.
Ορκίζομαι πως θα το σφάξω,
αν μου ξεφύγει ποτέ κάποιο ποίημα!
Δε σας χαρίζω κανένα!
Δε σας χαρίζομαι!

Όχι!
Δε τα καταφέρνουμε να είμαστε όλοι ποιητές!
Ζωγράφοι των λέξεων.
Όμως η ''ποίηση'',
είναι μια εμπειρία που μπορεί να βιωθεί από όλους.

Αυτή θα είναι η δυστυχία σας.
Ότι κάποιοι από εσάς δε θα τη βιώσετε ποτέ!
Ούτε θα τη μυρίσετε!
Ούτε θα τη νιώσετε σα φθινοπωρινό αεράκι.
Ούτε να σας φυλάει τα χέρια
κάθε φορά που θα χαϊδεύετε το μουτράκι του παιδιού..

Νεκροί. Στο παγωμένο κρεβάτι. Με μάτια ανοιχτά.
Κολλημένα στο ταβάνι. Το στόμα ανοιχτό σαν χάνος.
Και οι συγγενείς τριγύρω να μιλούν για τα περιουσιακά σας.
Και κανείς να μη σας κλείνει τα μάτια..

Ναι!
Σαν θανατόφιλη ή θανατόφοβη περιγράψτε με
και για βασικό μοτίβο των γεγραμένων τον θάνατο.
Αφού έχετε μάθει να τα ξεφτίζετε όλα!
Αφού δεν έχετε μάθει να σέβεστε!
Δε σας χρωστάω τίποτα!
Τα ρέστα μου..!!

(Δε θα τελειώσει ποτέ αυτή η ημέρα..
..έχει και άλλα να πεί..
Συνεχίζουν να αυτοκτονούν ακόμα ώρες πολλές..
Έχω να πω κάτι ακόμα,
στο όνομα της μεταμφιεσμένης ημέρας,
που δεν ενδιαφέρει κανέναν!
Aragon,
Τώρα σε κατάλαβα..
''Οι διαβάτες δεν καταλαβαίνουν τίποτε γι' αυτή τη βιασύνη
να έχεις να γράψεις αυτό που ποτέ δε θα μπει
μέσα στα βιβλία''.
Πεσσόα,
Σε λατρεύω που τους έχεις βάλει στο τρυπάκι
και ψάχνουν ακόμα ανάμεσα στα εικοσι-επτά σου πρόσωπα,
για να συνθέσουν τη μορφή σου!
Ελύτη,
Καλύτερα να γινόσουνα ζωγράφος!
Τώρα μπορείτε να με πείτε ιερόσυλη..!)