Σου φτάνουν οι ώρες ;

Σε ακούω να λες:
''Έχω πολλά να κάνω.
Θέλω,
ακόμα να κάνω πολλά, αλλά δε μου φτάνει ο χρόνος.''
Είσαι τυχερός που βαστιέσαι ακόμα και λες θέλω.
Η εποχή μας έχει επιτάξει τα θέλω.
Έχει νομοθετήσει την απαγόρευση της κυκλοφορίας τους..
..όλες τις ώρες!
Η απρόσμενη συνειδητοποίηση ενός ξάγρυπνου και αποστάτη του νόμου,
ότι οι ώρες της ημέρας αρκούν,
με κάνει να σκέφτομαι ότι ο σχεδιαστής του κόσμου έπραξε σωστά..
..έτσι ώστε κάθε ημέρα να χωράει ένα όνειρο τη φορά και ο ύπνος να κυοφορεί με προσμονή το όνειρο και τη μυρωδιά της επόμενης,
 καρφιτσώνοντας στις υπάρξεις μας ένα αιώνιο και ακατανίκητο αίσθημα προσμονής.
 Να δικαιώνει αυτούς που δεν είναι ανυπόμονοι, αλλά αθεράπευτα ρομαντικοί και ονειροπόλοι.
Να αποζημιώνει με βρόχινες συνειδητοποιήσεις, όσους αγωνιούσαν ότι οι ώρες της ημέρας δεν τους έφταναν και ακινητοποιούνταν από αυτή την αγωνία..
..αλλά ένα βράδυ έπεσαν για ύπνο νωρίς και σηκώθηκαν χαράματα, νιώθοντας πλήρεις, υγιείς και ζωντανοί.
Νιώθοντας γλυκά, εσωτερικά φορτωμένοι, από εικόνες, μουσικές και πρόσωπα ανθρώπων που αγαπούν.
 Άκουσέ με:
Οι ώρες σου φτάνουν, αρκεί κι εσύ να είσαι αρκετός για αυτές..!

Americana Exotica

Θέλω να 'μαι μια ύπαρξη που καταφέρνει να ζει την ανυπαρξία της.
Τα βράδια να μου έρχονται ποιήματα στο μυαλό
κι εγώ
να κλείνω τα μάτια και να αποκοιμιέμαι,
χωρίς ποτέ να τα γράψω.
Να έχω πάντα τα παντζούρια μου κλειστά.
Να ξεχάσω πότε διαδέχεται το φως της μέρας το σκοτάδι
και το σκοτάδι το φως της μέρας.
Να κοιμάμαι μόνο όταν η νύχτα ντυθεί το πιο σκοτεινό της ρούχο.
Στο πυκνό σκοτάδι η απόσταση φαίνεται μικρότερη..
Να κοιμάμαι και να ξυπνάω πάντα στην ίδια θέση
από το τρίξιμο της πόρτας του δωματίου μου.
Θα είναι η δική μου Wallis
και θα κρατάει στο άψυχο χεράκι της μια Americana Exotica..

Νανούρισμα - Τάνια Τσανακλίδου

Αφιερωμένο σε όσους έχει λείψει το νανούρισμα..
Καληνύχτα!

Ποίηση: Federico Garcia Lorca
Απόδοση: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Λευκός Θάλαμος

ΕΚΚΡΕΜΕΣ

Σας διαβεβαιώ κυρίες και κύριοι!

Έχουμε φτάσει επίσημα στην εποχή που τα όνειρα στερούνται υποστέγου
και οι ποιητές έχουν πάψει να εξυμνούν τα πετούμενα.
Δικαίως,
γιατί τα έχουν παραζαλίσει..
Κι είναι η πρώτη φορά που έχω μιαν εισαγωγή έτοιμη από καιρό και μουχλιασμένη,
να περιμένει να δει ποιος θα είναι ο επίλογός της.
Κι είναι η πρώτη φορά που έχω μιαν εισαγωγή που δεν καταλήγει πουθενά.
Την παίρνω από το χέρι και προχωρώ μαζί της όποτε μου κάνει κέφι να βγω.
Έτσι! Για να φωταγωγήσω τους άδειους δρόμους..
-Και πίσω η σκιά μου να είναι όμηρος μια μεγάλης παρένθεσης!
Και ξάφνου! Κάθε φορά! Την ίδια ώρα! Αρχίζει να βρέχει τελείες!
Πάνω που είχα ανοίξει το στόμα μου κάτι να πω..
Βρέχει τελείες που σημαίνουν το τέλος πριν ακόμη φτάσει.
Και τότε εγώ βυθίζω τα πόδια μου στην τσιμεντένια άμμο,
αρπάζω την εισαγωγή στα χέρια, πέφτω σε λήθαργο
και σαν εκκρεμές αφήνω τις τελείες να πέφτουν με ορμή πάνω μου
και να με ταλαντεύουν
πότε εμπρός..
πότε πίσω..
πότε δεξιά..
πότε αριστερά..
Κι να μοιάζω με ένα θλιβερό εκκρεμές που προσπαθεί να μετρήσει το χρόνο.
Τα πόδια μου όμως είναι κολλημένα στην τσιμεντένια άμμο.
Δεν έχω καταφέρει να αιωρηθώ!
Στέκομαι όρθια – σα στήλη άλατος,
με τα μάτια κλειστά
και ταλαντεύομαι
Ταλαντεύομαι σαν από καιρό το σώμα μου να ήθελε να διαβάσει
κάποια αρχαία προφητεία.
Σαν από καιρό να ήθελα να ερμηνεύσω κάποιο αρχαίο χρησμό
και να απαντήσω στο αίνιγμα της Σφήκας με μιαν ερώτηση!

(Σάμπως οι ερωτήσεις δε δίνουν απαντήσεις;)

Τρύπιος σκελετός

Τρέχα!
Τρέχα γιατί σε έχω πάρει στο κατόπι.
Το ποίημα μου είναι χωρίς εισαγωγή.
Είμαι αγριεμένη!
Τρέχα
συγχρόνως προς όλες τις κατευθύνσεις
μέχρι να διαμελίσεις το σαρκίο σου σε χίλια κομμάτια.
Μόνο ο αφανισμός θα σου προσφέρει μια μυρωδιά ζωής..

Τρέχα γιατί σε έχω πάρει στο κατόπι
και αυτή τη φορά είναι που θα στην κάνω τη χάρη
και θα ελαφρύνω το κορμί σου από τα περιττά βάρη,
αφού είναι πια αργά για να χώσεις το κεφάλι σου στην άμμο!

Ακέφαλε καβαλάρη του τρόμου και της καταστολής,
ξεφτισμένε ξενιστή που θρέφεσαι με όνειρα και αυταπάτες παντοδυναμίας!

Γράφω με επιφύλαξη πια
και αναρτώ μονάχα τα ποιήματα δίχως εισαγωγή!
Γιατί είμαι .. αγριεμένη!

Έχει αρχίσει να ξεφτίζει το σώμα
και απομένει ένας τρύπιος σκελετός..

Για να προστατέψω όσα δε μου ανήκουν!

Αυτό που ερωτεύτηκες δεν ήταν το εγώ μου καθάριο.
Είμαι το άθροισμα μιας σύνθετης πρόσθεσης.
Είμαι όσα έχω διαβάσει,
όσα έχω μυρίσει και θυμάμαι,
είμαι όσα δε θέλω να θυμάμαι..

Οι κινήσεις μου..
αντιγραφή κινήσεων που με έκαναν να αναθεωρήσω την αίσθηση της αφής.
Το βλέμμα μου..αγριμιού!
Μόνος λόγος;
Για να προστατέψω όσα δε μου ανήκουν!

Πυκνοκατοικημένη υδροκέφαλη μάζα το σώμα μου
και πως να μη δικαιολογήσω αυτούς που ακούνε φωνές;


(εικόνα από τη θεατρική παράσταση:
''Το αύριο ήταν χθες -Demain was yesterday'' της Μαρίας Γιαννιώτη
Πειραματικό της ομάδας Άδραξις
Σκηνοθεσία: Χρ. Αποστολάκης)