ΕΚΚΡΕΜΕΣ

Σας διαβεβαιώ κυρίες και κύριοι!

Έχουμε φτάσει επίσημα στην εποχή που τα όνειρα στερούνται υποστέγου
και οι ποιητές έχουν πάψει να εξυμνούν τα πετούμενα.
Δικαίως,
γιατί τα έχουν παραζαλίσει..
Κι είναι η πρώτη φορά που έχω μιαν εισαγωγή έτοιμη από καιρό και μουχλιασμένη,
να περιμένει να δει ποιος θα είναι ο επίλογός της.
Κι είναι η πρώτη φορά που έχω μιαν εισαγωγή που δεν καταλήγει πουθενά.
Την παίρνω από το χέρι και προχωρώ μαζί της όποτε μου κάνει κέφι να βγω.
Έτσι! Για να φωταγωγήσω τους άδειους δρόμους..
-Και πίσω η σκιά μου να είναι όμηρος μια μεγάλης παρένθεσης!
Και ξάφνου! Κάθε φορά! Την ίδια ώρα! Αρχίζει να βρέχει τελείες!
Πάνω που είχα ανοίξει το στόμα μου κάτι να πω..
Βρέχει τελείες που σημαίνουν το τέλος πριν ακόμη φτάσει.
Και τότε εγώ βυθίζω τα πόδια μου στην τσιμεντένια άμμο,
αρπάζω την εισαγωγή στα χέρια, πέφτω σε λήθαργο
και σαν εκκρεμές αφήνω τις τελείες να πέφτουν με ορμή πάνω μου
και να με ταλαντεύουν
πότε εμπρός..
πότε πίσω..
πότε δεξιά..
πότε αριστερά..
Κι να μοιάζω με ένα θλιβερό εκκρεμές που προσπαθεί να μετρήσει το χρόνο.
Τα πόδια μου όμως είναι κολλημένα στην τσιμεντένια άμμο.
Δεν έχω καταφέρει να αιωρηθώ!
Στέκομαι όρθια – σα στήλη άλατος,
με τα μάτια κλειστά
και ταλαντεύομαι
Ταλαντεύομαι σαν από καιρό το σώμα μου να ήθελε να διαβάσει
κάποια αρχαία προφητεία.
Σαν από καιρό να ήθελα να ερμηνεύσω κάποιο αρχαίο χρησμό
και να απαντήσω στο αίνιγμα της Σφήκας με μιαν ερώτηση!

(Σάμπως οι ερωτήσεις δε δίνουν απαντήσεις;)