Να ξέρετε!
Όπου θέλω θα τραβήξω χαρακιές πάνω στο ρολόι μου.
Έτσι αυθαίρετα και αλαζονικά!
Για να διηγηθώ κι απόψε στις ονειροπαγίδες μου
ένα όμορφο παραμύθι!
Αποφασίζω ότι στον επόμενο τόνο,
η ώρα θα είναι
οκτώ και δέκα.
Τραβάω λοιπόν τη γραμμή!
Και δε με ενδιαφέρει αν θα είναι ώρα Ελλάδος..
Είναι ο τόνος του φλογισμένου πάθους
και της απόλυτης ψευτιάς
-όταν οι εραστές κοιτιόνται στα μάτια.
Επτά και δέκα!
(Η γραμμή περνάει από τα μισάνοιχτα στόματα των εραστών)
Ο τόνος μιας ακατάπαυστης ομιλίας με μια τρίλια σιωπής!
Πέντε παρά δέκα!
Πάλι ο ίδιος τόνος!
Και όμως!
Είναι αρκετή η επανάληψή του για την αποκάλυψη της μέγιστης δυσαρμονίας!
Ο ρόμβος δε σχηματίστηκε!
Αυτός ήταν ο στόχος!
Έτσι,
γιατί ήθελα λίγο να καταπατήσω και την ιδιοκτησία της μουσικής!