Φαντάσου με..
Σε ένα παζάρι με μεταξωτά υφάσματα,
κάπου σε μια Ινδική αγορά,
-με φουλάρια όμορφα,
που έχουν το δικό τους άρωμα.
Δεν περιμένουν έναν γυναικείο λαιμό,
για να εντυπωσιάσουν με τη μυρωδιά τους.
Φουλάρια όλο χρώμα,
φουλάρια όλο ζωντάνια,
που είναι πιο δυνατά από μια ανίσχυρη γυναικεία βούληση,
που είναι φορές που σφίγγονται στο λαιμό σου σαν φίδια
και επιβουλεύονται την αυτονομία της ύπαρξής σου.
Και ξάφνου.
Τί κόσμος!
Από πού ήρθαν όλοι αυτοί;
Και πού πάνε;
Ξέρεις;
Ο δρόμος αυτός οδηγεί σε αδιέξοδο να τους πεις!
Το είδαμε πριν στο χάρτη.
Θυμάσαι;
Έλα γρήγορα.
Θέλω να πάρω ένα φουλάρι.
Αυτό σου αρέσει;
Ή μήπως αυτό;
Είναι τόσα πολλά.
Δε ξέρω ποιο να διαλέξω.
Με ποιο νομίζεις ότι θα εντυπωσιάσω περισσότερο;
Αυτός δεν είναι ο στόχος;
Ή μήπως λάθος με έχουν μάθει;
Αλλά όπως και να χει!
Σου αρέσει να βλέπεις όμορφα φουλάρια
στο λαιμό μου.
Οπότε και γω πρέπει να ανανεώνω με κάποιο τρόπο τη σαγήνη.
Αλλιώς ο λαιμός κόβεται.
Μαζί με το φουλάρι!

Συμφορά!
Τελείωσαν όλα!
..Τα πήραν όλα!..

ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΜΕ


(Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ)
(έχει μείνει ένα φουλάρι)
(από που παίρνω το δρόμο του γυρισμού;)
(έξοδος κινδύνου;)
(Όχι, όχι.
Δεν πρόκειται για αλληγορία)
(Όχι δε θέλω άλλα καλέ μου ψυχίατρε.
Μου αρκούν αυτά.
Βοήθησες πολύ!)