by: El niño de las pinturas

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Φαντάσου με..
Σε ένα παζάρι με μεταξωτά υφάσματα,
κάπου σε μια Ινδική αγορά,
-με φουλάρια όμορφα,
που έχουν το δικό τους άρωμα.
Δεν περιμένουν έναν γυναικείο λαιμό,
για να εντυπωσιάσουν με τη μυρωδιά τους.
Φουλάρια όλο χρώμα,
φουλάρια όλο ζωντάνια,
που είναι πιο δυνατά από μια ανίσχυρη γυναικεία βούληση,
που είναι φορές που σφίγγονται στο λαιμό σου σαν φίδια
και επιβουλεύονται την αυτονομία της ύπαρξής σου.
Και ξάφνου.
Τί κόσμος!
Από πού ήρθαν όλοι αυτοί;
Και πού πάνε;
Ξέρεις;
Ο δρόμος αυτός οδηγεί σε αδιέξοδο να τους πεις!
Το είδαμε πριν στο χάρτη.
Θυμάσαι;
Έλα γρήγορα.
Θέλω να πάρω ένα φουλάρι.
Αυτό σου αρέσει;
Ή μήπως αυτό;
Είναι τόσα πολλά.
Δε ξέρω ποιο να διαλέξω.
Με ποιο νομίζεις ότι θα εντυπωσιάσω περισσότερο;
Αυτός δεν είναι ο στόχος;
Ή μήπως λάθος με έχουν μάθει;
Αλλά όπως και να χει!
Σου αρέσει να βλέπεις όμορφα φουλάρια
στο λαιμό μου.
Οπότε και γω πρέπει να ανανεώνω με κάποιο τρόπο τη σαγήνη.
Αλλιώς ο λαιμός κόβεται.
Μαζί με το φουλάρι!

Συμφορά!
Τελείωσαν όλα!
..Τα πήραν όλα!..

ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΜΕ


(Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ)
(έχει μείνει ένα φουλάρι)
(από που παίρνω το δρόμο του γυρισμού;)
(έξοδος κινδύνου;)
(Όχι, όχι.
Δεν πρόκειται για αλληγορία)
(Όχι δε θέλω άλλα καλέ μου ψυχίατρε.
Μου αρκούν αυτά.
Βοήθησες πολύ!)

3 σχόλια:

  1. ΓΥΜΝΗ...ΑΤΟΦΙΑ εντυπωσιάζεις απόλυτα...

    δεν μας το έμαθαν..
    κάποτε το ψυχανεμιζόταν το ένστικτό μας...
    μα μας το ευνούχησαν κι αυτο...

    τωρα για Διδαχή, μάτια μου,
    αφουγκράσου το ποίημα:

    Ο ΚΗΠΟΣ


    Περνούσα αιώνες
    έξω από τους φράχτες σου
    φορώντας πολύχρωμα υφάσματα....

    Εσύ σκυφτός σκάλιζες τον Κήπο...

    Επέστρεφα για αιώνες
    έξω από τους φράχτες σου
    γυμνό κορμί, έτοιμο προς καλλιέργεια...

    Εσύ σκυφτός πότιζες τον Κήπο...

    Ξημέρωνα τις βόλτες μου αιώνες τώρα
    έξω από τις Εποχές σου
    υγρή περιπέτεια σταλίδας συναισθήματος..

    Εσύ σκυφτός κλάδευες τον Κήπο....

    Νύχτωνα τις ΣΚέψεις μου για αιώνες
    έξω από το Σύνορό σου
    προς Αφαιρετική Συλλογή των Άπιαστων Ιδεών....

    Εσύ σκυφτός μύριζες λουλούδια....

    Και μια μέρα
    στιγμή, κουκκίδα στο τοπίο του Χρόνου
    κατάλαβα....

    Πέρασα ανοχύρωτη Ύπαρξη
    δίχως ρούχα
    δίχως κορμί
    δίχως συναίσθημα
    δίχως Ιδέες
    μόνο Εγω, στην Καθαρή Μορφή μου.....
    εκείνο το ατόφιο Υλικό
    που συνθέτει τον Πυρήνα μου..

    και γύρισες να με μυρίσεις.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμπλήρωσε ακριβώς το συναίσθημά μου..
    Υπέροχο..!!!!
    Αρχίζει να αξίζει το μπλογκ από τα σχόλια του..
    Καλησπέρα..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή