Άρχισες πάλι να κρεμάς στα ακροδάχτυλά σου ρολόγια
-βαριά-
σαν τα βήματά σου,
για να μετράς το χρόνο που σου απομένει,
για να μη ξεχνάς ποτέ πως είναι εχθρός σου.
Σε έχω δει πάνω σε κείνο το σχοινί,
σαν ακροβάτη,
να τα στριφογυρίζεις πάνω από το κεφάλι σου
για να διασκεδάσεις το χρόνο,
να τον πάρεις με το μέρος σου
Βάζεις φωτιά τις νύχτες στα ρολόγια σου,
να κάψεις το χρόνο,
να ταξιδέψεις σε άλλες διαστάσεις..
με τρία μόνο βήματα..
Έτσι γλυκά όπως χορεύει η πέτρα στο νερό,
όταν εκτοξεύεται από το χέρι ενός παιδιού.
Κάνει ένα αλαζονικό άλμα,
για να πάρει φόρα για τον πνιγμό της
και να αναπαυθεί στο θαλάσσιο μνήμα της.
Να συμβάλλει με τον ασήμαντο θάνατό της
στην ομορφιά ενός καλοκαιρινού τοπίου,
αφού πρώτα θα έχει αφήσει
την αλμύρα της στα χέρια του παιδιού..
το φόβο του θανάτου στα μάτια σου..
μια γεύση νοσταλγίας στα χείλη μου..
και έναν Αμοργιανό αέρα που θα με ακολουθεί για πάντα..