Τα χρώματα

Νομίζω πως μου ταιριάζουν
συγκεκριμένοι ρόλοι
συγκεκριμένα χρώματα
συγκεκριμένες νότες
συγκεκριμένα συναισθήματα..
Κάθε φορά που αλλάζω ρόλο
και βάφομαι πολύχρωμη,
οι δύο νότες που μου έχετε επιβάλλει να τραγουδάω:
η ''Μι'' και η ''Ρε'',
μου πετάνε σαΐτες
πίσω στην πλάτη..
Μικρά βέλη με μηνύματα καρφιτσωμένα πάνω τους,
για να με εκδικηθούν!
''Μι'' μιλάς ''ρε''!
''Μι''ν αισθάνεσαι ''ρε''!
Σώπαινε μόνο!
Δεν είναι για σένα η πολυκοσμία!
''Μι''ν ανατέλλεις ''ρε''!
Μείνε εκεί..
Στο τέλμα..
Στο αγαπημένο σου μαύρο..
Στην πίσσα.
Και άσε τους άλλους να σου πατάνε την πλάτη
και να τραβούν με σχοινιά τον δικό τους ήλιο
για να ανατείλει!
Γιατί τα δικά μου σχοινιά με τον κόσμο σας έχουν κοπεί!
Γιατί το δικό μου χρώμα στον κόσμο σας είναι το μαύρο!
Οι νότες ''Μι''- ''Ρε'',
είναι δικές σας όμως!
Κρατήστε τες λοιπόν
και συνεχίστε να διατάζετε τον ήλιο.
Στο δικό μου κόσμο,
ο ήλιος δεν τρίζει!
Στο δικό μου κόσμο,
μόνο οι σκιές είναι μαύρες!
Οι άνθρωποι όχι!
Κρατήστε αυτή τη μικρή προστακτική νότα ''Μι''!
Κρατήστε και τη ''Ρε'',
για να φωνάζετε τους ανθρώπους που ζουν στο κόσμο σας.
(Μέχρι τώρα τους φωνάζατε με αριθμούς!
Τώρα βαρεθήκατε και φωνάζετε απλώς ''Ρε''!
-και γυρίζουν..)
Κρατήστε τα όλα αυτά
και δημιουργείστε στρατιές
πολύχρωμων-άχρωμων στρατιωτών,
που θα λιάζονται κάτω από την ανακριτική λάμπα φθορίου,
που την έχετε ονομάσει ήλιο!
Και αφήστε με εμένα
στο δικό μου κόσμο!
Εκεί που δεν υπάρχουν
πύρινα τριξίματα
και το δικό σας μαύρο,
αγκαλιάζει όλα τα χρώματα!