''Ζω σε ένα σπίτι με θαλασσί τοίχους.
Δε την αντέχω την Αθήνα!
Αυτό το σπίτι έχει κάτι μοναδικό.
Κοίτα εκεί πάνω στον τοίχο αυτές τις γραμμές
Είναι ρίζες από φυτά!
Είναι μοναδικό!
Δε την αντέχω την Αθήνα!
Ο Αλέκος όταν ήρθε το χειμώνα,
βρήκε το σπίτι γεμάτο ψύλλους
Όχι, όχι! Μη φοβάσαι!
Αν δεν έχουν ανθρώπινη σάρκα οι ψύλλοι,
πεθαίνουν.
Δεν υπάρχει τίποτα.
Το σπίτι είναι καθαρό
Δε την αντέχω την Αθήνα!
Αυτή είναι η Μπάφη
Μια γάτα που βρήκε ο Ανδρέας από μια αγγελία
Έχει σπασμένη λεκάνη
Γι' αυτό είναι χοντρή
Δεν μπορεί να πηδήξει
Είναι πολύ καλός χαρακτήρας,
αλλά αμήχανη με τους ανθρώπους.
Δε ξέρει πως να φερθεί
Δε την αντέχω την Αθήνα!
Έλα στο μπαλκόνι
Κοίταξε τη θέα
Το σπίτι απ' έξω φαίνεται αχούρι.
Αλλά τι σε νοιάζει;
Αφού η Αστυπάλαια λέγεται αλλιώς και Αστροπαλιά
ή Ανεμόεσσα..
Δε την αντέχω την Αθήνα!..''
Αυτά είπε ο Γιώργος μια φυσερή νύχτα στην Αστυπάλαια..
Τον Ιούλη του 2010..
Και η Μπάφη έτριβε την ουρά της στα πόδια μου..
Κι εγώ ένιωθα τους ανέμους του νησιού να γίνονται στρόβιλοι εντός μου..
Και η εναλλακτική πραγματικότητα,
λιπόθυμη,
στην είσοδο του σπιτιού
που τρίζει από τον αέρα..


[..''Μες τα ερείπια του καιρού
ζωή πάω να χτίσω..'']