Λευκά κελιά

Κάθε μέρα ακούω συλλογικούς μονολόγους
Κάθε μέρα βλέπω μάτια κενά
Οι φωνές μέσα μου μιλούν δυνατά
Φωνάζουν
Ουρλιάζουν
Σα σκύλες
με τα μαλλιά τους ξέμπλεκα,
που ρίχνουν στο πρόσωπό τους χώμα
και γλύφουν το αίμα που στάζει από το μέτωπο
κάνοντας βαθιές αυλακιές στο πρόσωπο


Βασανίζονται σε λευκά κελιά κλεισμένες
Βαλσαμωμένες,κρεμασμένες
δεμένες χειροπόδαρα με αλυσίδες
σιδηροδέσμιες
χαμένες


Ξωτικά με άσπρα αέρινα νυχτικά
κόκκινα μακριά μαλλιά μπλεγμένα
χλωμά πρόσωπα
με μεγάλα εκφραστικά μάτια

Σα τσόφλι χτυπάνε το κεφάλι τους
σε όλους τους τοίχους
και κάνουν τους θεατές που πλήρωσαν για να δουν το θέαμα
να χαίρονται

Όμως είναι απειλητικές
οι μικρές μου νεράιδες

Ανοίγουν το στόμα τους,
γουρλώνουν τα μάτια τους,
τραβάνε τα μαλλιά τους,
σκίζουν τα ρούχα τους
και φοβίζουν τον επισκέπτη


Πατάνε πάνω σε καρφιά
παίζουν με μαχαίρια
έχουν τραγούδι τους το αίμα,
σκέψη τους το βλέμμα,
παράθυρο το τίποτα
και ταξίδι τους μια προσευχή..